"Nee jíj krijgt 't ervan!"

Terwijl ik me nog eens omdraai in mijn bed, luister ik hoe onze kinderen in de woonkamer samen zitten te puzzelen. We zijn een weekendje weg, en een slaapkamer aangrenzend aan de woonkamer heeft zo zijn voordelen. Wij kunnen nog even blijven liggen, terwijl de kinderen voor de grote glazen schuifdeuren zitten te spelen. Met uitzicht op het groen waar zo nu en dan een eendenpaar, vroege vogel of konijntje voorbij huppelt. Alleen de eekhoorn heeft zich nog niet laten zien.

“Dit stukje hoort bij deze puzzel,” hoor ik mijn zoon van vijf tegen zijn zusje zeggen. “Niet, deze hoort bij déze puzzel!” zegt zijn zusje eigenwijs. “Niet, kijk maar, dat is een dino!” “Niet!” “Wel!” “Niet!” “Wel” “AUW!” Terwijl mijn man al half overeind komt, hoor ik mijn zoon roepen: “Dat krijg je d’r van!”. “Nee, dat krijg jij d’rvan!” roept zijn zusje terug. “Nee jíj krijgt 't ervan!” “Nee jij krijgt 't ervan!” “Ik ga het tegen papa en mama zeggen!” besluit grote broer.

Op mijn telefoon zie ik dat het inmiddels 6.24 uur is. “Nee, ik ga het tegen papa en mama zeggen!” immiteert onze dochter haar grote broer. “Ik ben lekker als eerste bij mama!” roept hij terwijl de slaapkamerdeur openzwaait. “Ik ben lekker óók als eerste bij mama!” probeert zijn zusje nog.  “Mama…?” “Ja…?” “Ik was aan het puzzelen en…”
“Papa…?” hoor ik ondertussen aan de andere kant van het bed. “Ja…?” zegt mijn man, en even weet onze dochter niet wat ze moet zeggen. Dan besluit ze vastberaden: “Ik zegt gewoon: Papa...?”

Onze zoon is net vijf geworden. En hoewel dit een enorme mijlpaal is - waarvoor je toch echt vijf jaar levenservaring nodig hebt - doet zijn ruim twee jaar jongere zusje enorm haar best om hem bij te benen. Ongeveer álles wat hij doet of zegt doet ze hem na. Behalve één ding. Want waar mijn zoon na zes keer vragen nog steeds zijn jas en schoenen niet aan heeft - en zich het liefst laat aankleden terwijl hij ongestoord doorspeelt met zijn Playmobil, wil zijn zusje álles zelf doen. En deinst ze er niet voor terug om drie minuten nádat we hadden moeten vertrekken haar jas en schoenen weer uit te trekken, omdat ik haar uit tijdsnood niet de kans heb gegeven om ze zélf aan te doen... Haar drang om alles zelf te doen reikt zó ver, dat ze het gisteren in het kleedhokje van het zwemparadijs presteerde om met haar jas half over haar hoofd ondersteboven in de prullenbak te belanden. 

Het fijnste van een weekendje weg is misschien wel, dat het me weer lukt om overal de humor van in te zien...