Voor grote mensen

In september verschenen op: https://www.opgroeigids.nl/blog/voor-grote-mensen

"Mag ik óóóók?" roept mijn peuter terwijl hij al struikelend aan komt rennen. Ik was nog wel zo onopvallend naar de keuken geslopen, had zo zacht als ik kon de snoeppot opengemaakt, en had zelfs de verraderlijk 'klik' van de beugel weten te mijden. "Mag ik mama-snoepje?", speelt zoonlief op mijn geweten met zijn smekende ogen en gekantelde hoofd. Er zijn moeders die zich solidair aan het gezonde voedingsschema van hun kinderen weten te houden. 's Ochtends een appel, 's middags een biscuitje, en verder alleen drie maaltijden per dag. Ik kan dat niet. Ik weet mijn kinderen er nog net aan te houden, maar zelf snoep ik regelmatig een suikerdipje weg. En dus klinkt regelmatig bij ons thuis: "Nee, lieverd, is voor grote mensen". Wat ik tot voor kort niet wist, was dat mijn zoon - mogelijk door de slok koude koffie die hij ooit nam - in de veronderstelling was dat 'voor grote mensen' ook 'vies' betekent. Tot ik hem laatst in een iets te toegeeflijke bui een likje van mijn magnum gaf. Even verontwaardigd als verrukt riep hij uit: "Ís niet voor grote mensen! Is heeuul lekker!" Drie-en-een-half is hij nu, en of het nu zijn nieuwe schaterlach is, of zijn geslaagde pogingen om zijn zusje te troosten, ik vind hem de laatste tijd zó groot. Misschien komt het door de peuterspeelzaal, misschien doordat zijn vriendjes in de straat één of één naar school gaan, maar mijn peuter begint steeds meer op een kleuter te lijken. Hij kan ineens zelf zijn sokken en schoenen aandoen, kruipt helemaal zelf bij ons in bed, en zelfs naar de wc gaan kan hij al zelf. "Want anders kan ik niet naar school, hè?" is zijn eigen uitleg. Zijn zusje van één jaar en drie maanden doet hard haar best om hem bij te benen, en daar slaagt ze bijzonder goed in. Sinds ze een week of twee geleden is gaan lopen, ziet ze niet alleen de wereld, maar ook zichzelf vanuit een ander perspectief. Zeg ik tegen haar grote broer "doe je schoenen aan", komt zij met zijn schoenen aanlopen. Vraag ik of hij dorst heeft, wijst zij naar zijn beker water. En zeg ik: "daar krijg je buikpijn van", roept zij ter verduidelijking "au!". Ze spreekt hooguit vijf woorden, maar verstaat zo ongeveer alles. Om over haar nonverbale communicatie maar niet te spreken. Ik ga niet eens proberen om haar uiterst veelzeggende gezichtsuitdrukkingen te beschrijven, maar als ik niet snel genoeg reageer als haar grote broer een paar keer 'mama' roept, gilt ze met drie keer zijn volume: "MAAAMAAA!!" om vervolgens met veelbetekenende blik en gestrekte arm naar hem te wijzen. Jaja, ons gezin is in ontwikkeling. En niet alleen de kinderen. "Papa is bijna jarig hè?" zegt onze peuter tijdens het avondeten. "Gaat papa dan naar school?" "Neeee, papa wordt al dertig!" zeg ik. "Alleen als je vier wordt ga je naar school." "En mama." zegt hij resoluut. Ohja. Mama ook. Want in oktober begint mijn opleiding tot 'integratief kindertherapeut'. En drie weken later ben ik jarig. "Mama heeft eigenlijk ook een paar wendaagjes." bedenkt mijn man hardop. "Net als jij. En als ze jarig is geweest gaat ze écht elke week naar school." "Mag ik ook naar jouw school, mama?" vraagt mijn zoon met zijn allerliefste stemmetje. "Dat kan niet, liefie, mama's school is voor grote mensen" zeg ik, terwijl mijn gedachten afdwalen naar de therapieruimte van 'mijn school', die ronduit een paradijs voor kinderen is. "Een grote-mensen-school…" zucht zoonlief verwonderd, "…daar drinken ze cola…!"