Ik volg zijn vinger van onze acacia-houten eettafel naar de met regendruppels bedekte ramen. "En dan de tuintafel en -stoelen binnen zeker?" zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.
"Jaaa!" roept hij trots, "Goed idee!"
Onze lieve zoon houdt ons weer eens een spiegel voor. Zo één waarin je niet alleen je woordkeus, mimiek en lichaamshouding krijgt voorgespiegeld, maar ook een stukje van je karakter. Want ja, we zijn weer aan het verbouwen, en ja, dat gaat gepaard met heel veel (gekke) 'ideeën', discussies, en nonverbale overtuigingskracht. De ideetjes van mijn zoon variëren van 'de paarse muren wit maken en de witte muren paars', tot papa en mama's bed beneden zetten. Maar hoe leuk mijn man en ik onze gezamenlijke hobby ook vinden, na deze verbouwing zijn we er voorlopig even klaar mee.
Verbouwen met twee kleintjes is gewoon niet zo handig. Bouwden we tijdens mijn eerste zwangerschap nog in enkele weken een extra slaapkamer en geheel nieuwe, vergrote badkamer op de eerste verdieping, de zolderverbouwing die twee jaar later begon strekte zich uit over meer dan een jaar. En nu we - twee kinderen rijker - 'alleen nog even' de vloer van de overloop en benedenverdieping willen vervangen en de trap strippen en verven, vraag ik me af waarom we in hemelsnaam aan het klussen zijn in deze tropenjaren.
Draai je even snel een verdwaald schroefje uit de trap, moet je eerst bedenken hoe je gaat voorkomen dat dochterlief het schroefje opeet en zoonlief de schroevendraaier kidnapt om een gaatje in de muur te draaien. Trek je een stuk vloerbedekking van de trap, moet je eerst alle nietjes, gruis en restjes isolatie opvegen voordat je allesetende dreumes ze in haar mond stopt. Als zoonlief tenminste niet de handveger en blik in gebruik heeft genomen om zijn duplo op te ruimen. Klussen doe ik dus alleen nog als ze allebei slapen. Wat inhoudt dat manlief het leeuwendeel van de klus mag klaren.
En dat blijft niet onopgemerkt. Als ik om half negen 's avonds - als de vaatwasser is ingeruimd en de wasmachine draait- nog even snel wat plintjes wil leggen, staat mijn peuter ineens voor mijn neus. Terwijl hij me vanuit de deuropening gadeslaat, één hand in zijn zij en de andere om zijn teddybeer - zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw: "Mag jij niet doen! Is papa's werk!"
Onze lieve zoon houdt ons weer eens een spiegel voor. Zo één waarin je niet alleen je woordkeus, mimiek en lichaamshouding krijgt voorgespiegeld, maar ook een stukje van je karakter. Want ja, we zijn weer aan het verbouwen, en ja, dat gaat gepaard met heel veel (gekke) 'ideeën', discussies, en nonverbale overtuigingskracht. De ideetjes van mijn zoon variëren van 'de paarse muren wit maken en de witte muren paars', tot papa en mama's bed beneden zetten. Maar hoe leuk mijn man en ik onze gezamenlijke hobby ook vinden, na deze verbouwing zijn we er voorlopig even klaar mee.
Verbouwen met twee kleintjes is gewoon niet zo handig. Bouwden we tijdens mijn eerste zwangerschap nog in enkele weken een extra slaapkamer en geheel nieuwe, vergrote badkamer op de eerste verdieping, de zolderverbouwing die twee jaar later begon strekte zich uit over meer dan een jaar. En nu we - twee kinderen rijker - 'alleen nog even' de vloer van de overloop en benedenverdieping willen vervangen en de trap strippen en verven, vraag ik me af waarom we in hemelsnaam aan het klussen zijn in deze tropenjaren.
Draai je even snel een verdwaald schroefje uit de trap, moet je eerst bedenken hoe je gaat voorkomen dat dochterlief het schroefje opeet en zoonlief de schroevendraaier kidnapt om een gaatje in de muur te draaien. Trek je een stuk vloerbedekking van de trap, moet je eerst alle nietjes, gruis en restjes isolatie opvegen voordat je allesetende dreumes ze in haar mond stopt. Als zoonlief tenminste niet de handveger en blik in gebruik heeft genomen om zijn duplo op te ruimen. Klussen doe ik dus alleen nog als ze allebei slapen. Wat inhoudt dat manlief het leeuwendeel van de klus mag klaren.
En dat blijft niet onopgemerkt. Als ik om half negen 's avonds - als de vaatwasser is ingeruimd en de wasmachine draait- nog even snel wat plintjes wil leggen, staat mijn peuter ineens voor mijn neus. Terwijl hij me vanuit de deuropening gadeslaat, één hand in zijn zij en de andere om zijn teddybeer - zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw: "Mag jij niet doen! Is papa's werk!"
