Als zij maar naar me lacht...

Soms kan ik me erover verbazen hoe vrolijk en vol verukking en blijdschap Lisa in het leven staat... Luca stond al bekend als 'lachbaby', maar ondanks haar wat huilerigere start, doet Lisa niet voor hem onder. Integendeel, als Luca en mama na iets teveel dagen oppas, werk en slaapgebrek allebei moe en chagrijnig zijn, ligt Lisa als enige de hele dag te stralen en te lachen. Natuurlijk heeft ze ook wel eens een off-day, als er weer eens een tandje doorkomt bijvoorbeeld, of als ze één van de 48 (ruwe schatting) virusjes heeft die bij het eerste jaar lijken te horen. Maar over het algemeen lijkt ze het leven als één groot feest te ervaren.

Of het nou bij de leeftijd hoort, of bij mijn kinderen in deze leeftijd, als ik er over nadenk is het eigenlijk best wel logisch dat ze deze fase zo leuk vinden... Ik bedoel: wat is er nou leuker dan iedere dag weer nieuwe dingen ontdekken die je helemaal zelf al kan?! Eerst was het al een feest dat ze zo, hoppa, van haar buik op haar rug en weer op haar buik kon rollen, en ieder kleedje de baas was. Toen ontdekte ze dat ze ook achteruit kon schuiven door haar handjes af te zetten tegen de grond. En toen kon ze ineens die mooie auto van Luca pakken door haar onderarm tegen de grond te duwen en haar lijfje eroverheen te trekken. Enkele dagen geleden lukte het ineens om haar billen omhoog te duwen en, hoep!, wel tien cm naar voren te schuiven. En vandaag zit ze trots heen en weer te wiebelen op handen en knieën, alsof ze een aanloop neemt om haar handje op te tillen. "Goed zo, Lisa!" roep ik, en spontaan laat ze zich op haar buik vallen om zichzelf een applaus te geven. 

Blij rolt ze even later op haar rug om nog even verder te klappen, en als ik boven haar hang om haar kunsten te filmen begint ze te zwaaien, wat ze ook deze week heeft geleerd. Even later hoor ik haar weer kraaien van plezier, en wat blijkt: ze heeft ontdekt dat ze twee blokjes tegen elkaar aan kan slaan. Wat een mooi geluidje maakt dat! Blij schudt ze haar hoofdje heen en weer op het door haarzelf geproduceerde muziekje. Als Luca even later binnenkomt rolt ze op haar buik en begint met haar voeten en handen tegelijk op de grond te slaan van blijdschap. En hoppa, daar rolt ze weer op dr rug om haar muziekje aan haar grote broer te laten horen.

Zo pijnlijk als het doorkomen van die heuse snijtanden in dat kleine babymondje moet zijn, zo geweldig moet het zijn om in zo'n tempo zoveel nieuwe dingen te leren. En zo zwaar als alle gebroken nachten en bijbehorende verminderde weerstand, cognitieve gebreken en emotionele tekortkomingen zijn, zo heerlijk is het om een mensje in huis te hebben dat zó onbevangen van het leven geniet... Als zij maar naar me lacht...