Eerlijk is eerlijk: tijdens de eerste helft van m'n zwangerschap was werken niet bepaald een pretje. Hoewel ik tijdens mijn eerste zwangerschap op een groep kinderen stond met het predicaat 'zeer moeilijk opvoedbaar' (vaak gediagnosticeerd met ODD), waar iedere dag wel sprake was van fysieke agressie, voelde ik me daar boven verwachting veilig. Maar niets is minder waar op mijn huidige groep, waar een stuk minder fysieke agressie voorkomt maar wel meer kinderen zijn. Niet alleen ben ik een stuk humeuriger en minder geduldig nu ik er - zwanger en wel - al een halve dag opvoeden op heb zitten als ik op mijn werk arriveer. Ook zijn de kinderen van deze groep zich minder bewust van de kwetsbaarheid van een ongeboren baby. Blokkeer ik een deur om het rennen en met deuren slaan te laten stoppen, word ik met buik en al aan de kant geduwd. En sta ik per ongeluk op de verkeerde plek, moet ik regelmatig aan de kant springen voor een langsvliegend kind, openvliegende deur of skeelerend meisje dat onderweg is mij als lantaarnpaal te gebruiken. En het frequente "pas op voor de baby in mijn buik!" – waar zelfs ik moe van werd – leidde ertoe dat een meisje met hechtingsproblematiek expres op mijn buik sloeg toen ze boos was. Zachtjes weliswaar, maar ik moest alle zeilen bijzetten om professioneel te blijven.
Gelukkig was het in week 21 van mijn zwangerschap kerstvakantie, en hoewel ik vakanties heb meegemaakt die wij als groepsleiding nauwelijks overleefden, was deze vakantie heerlijk. Werkdagen van negen tot zes, een gezellige combinatie van zes in plaats van negen kinderen, en iedere dag een leuke activiteit of uitstapje. En niet te vergeten thuis een man die in zijn vakantie lekker voor Luca en het huishouden kon zorgen. Aan het eind van de vakantie had ik zoveel energie over dat ik besloot op mijn vrije dag samen met Luca naar de groep te gaan om het afscheid van mijn mentorkind bij te wonen.
Luca werd overspoeld met aandacht, en ik met vragen over hoe oud hij was en hoe hij heette en waarom hij huilde en "Kijk! Hij pakt de duplo! Kijk, juf, hij lacht naar mij!". Eén jongen vond dat ik hem een andere naam moest geven omdat een jongen in zijn klas al 'Luca' heette. Een ander was zo verlegen dat hij Luca's uitgestoken hand niet durfde aannemen, tot grote verbazing van Luca. En een jongen die zelf een broertje van vijf maanden had, zat Luca geruime tijd te bestuderen, en vroeg toen: "Maar juf, hoe kan hij nou zo snel één jaar en tien maanden zijn??". En terwijl langzaam het besef doordrong dat deze jongen werkelijk dacht dat Luca 'de baby in mijn buik' was, vroeg een ander meisje: "Juf, hoe kan het nou dat uw buik nog steeds dik is?!" En dan weet je ineens weer waar je het allemaal voor doet.
Gelukkig was het in week 21 van mijn zwangerschap kerstvakantie, en hoewel ik vakanties heb meegemaakt die wij als groepsleiding nauwelijks overleefden, was deze vakantie heerlijk. Werkdagen van negen tot zes, een gezellige combinatie van zes in plaats van negen kinderen, en iedere dag een leuke activiteit of uitstapje. En niet te vergeten thuis een man die in zijn vakantie lekker voor Luca en het huishouden kon zorgen. Aan het eind van de vakantie had ik zoveel energie over dat ik besloot op mijn vrije dag samen met Luca naar de groep te gaan om het afscheid van mijn mentorkind bij te wonen.
Luca werd overspoeld met aandacht, en ik met vragen over hoe oud hij was en hoe hij heette en waarom hij huilde en "Kijk! Hij pakt de duplo! Kijk, juf, hij lacht naar mij!". Eén jongen vond dat ik hem een andere naam moest geven omdat een jongen in zijn klas al 'Luca' heette. Een ander was zo verlegen dat hij Luca's uitgestoken hand niet durfde aannemen, tot grote verbazing van Luca. En een jongen die zelf een broertje van vijf maanden had, zat Luca geruime tijd te bestuderen, en vroeg toen: "Maar juf, hoe kan hij nou zo snel één jaar en tien maanden zijn??". En terwijl langzaam het besef doordrong dat deze jongen werkelijk dacht dat Luca 'de baby in mijn buik' was, vroeg een ander meisje: "Juf, hoe kan het nou dat uw buik nog steeds dik is?!" En dan weet je ineens weer waar je het allemaal voor doet.
