Zwanger op de Zonnebloem

Veertien weken en vier dagen 'ben' ik nu, maar mijn buik begint al behoorlijk zichtbaar te worden. Het bekende tweede-zwangerschap-'probleem'. En aangezien ik heel slecht kan liegen, zag ik mij genoodzaakt om het blijde nieuws toch maar alvast aan de kinderen te vertellen. De leukste reacties:

"Maar juf, hoe kan de baby nou in uw buik zitten??"
"Zo worden baby's geboren. Eerst is de baby heel klein en moet hij groeien in de buik, en als ie groot genoeg is wordt ie geboren."
*stilte...*
"Jij zat vroeger ook in mama's buik. En je broers ook. Gek hè?"
*denkt al huppelend na.*
"Maar juf? Waarom is de baby grijs?"
"Dat was een echo. Dat is een zwartwitfoto, dan lijkt alles grijs en zwart en wit. Maar in het echt is de baby roze."
"Dus eigenlijk is de foto nep?"
*Stept naar de meester.*
"Meester, heeft u ook een baby in uw buik?"
- 6 jaar en de jongste thuis.

"Juf?"
"Ja?"
"Waarom bent u niet in het ziekenhuis?"
"Als alles goed gaat met de baby hoeft dat niet."
"Maar juf..."
"Ja?"
"STRAKS KOMT DE BABY ERUIT EN ZITTEN WE ALLEMAAL ONDER HET BLOED!!!"
- 7 jaar en iets teveel tv gekeken.

"Hoe oud bent u eigenlijk?"
"Zevenentwintig."
"En bent u getrouwd?"
"Ja, al bijna drie jaar."
"Dus u was vierentwintig toen u trouwde."
"Ja, dat kan je snel uitrekenen zeg!"
"Ik ken iemand die was al getrouwd toen ze 20 was!! Dat vind ik wel jong hoor!" *denkt even na* "Maar 24 kan wel..."
- wijsneus van 11.