Een dagje uit het leven van een éénjarige

"Ta! Ta!" roept Luca als hij me ziet. Hij staat rechtop in zijn bed en wijst met gestrekte arm naar de lamp. Zijn ogen zijn groot en zijn wenkbrauwen opgetrokken, alsof hij wil zeggen: 'Hup, hup!'
"Goeiemorgen, Luca!" zeg ik met een gaap. "Ta! Ta!" zegt Luca weer, terwijl hij een paar kniebuigingen maakt die het babybedje doen kraken. "Moet de lamp aan?", zeg ik slaperig.
"Ta! Ta!" zegt Luca weer.
Tijdens het aankleden brabbelt hij honderduit, en als ik over zijn ontbijt begin, roept hij blij: "tateten!". Onmiskenbaar Lucaiaans voor: pap eten. Zo betekent "teen" speen en "tatata" boterham. De meeste woordjes die Luca beheerst beginnen met een 't', maar als ie erg zijn best doet kan hij ook "ater" zeggen. Dit betekent water en vindt hij vele malen lekkerder dan elk ander "tinken".

Even later staan we samen naar buiten te kijken. "Tijk!" roept hij steeds weer terwijl hij met zijn vingertje dingen aanwijst. Ik verbaas me over hoe hij mij aankijkt terwijl hij dit doet. "Tijk!" "Dat?"
"Dat is een vogel" zeg ik. Ik heb inmiddels geleerd dat Luca gedetailleerde kijkt dan ik dacht. Tijdens het boekje lezen kwam ik erachter dat Luca een vogel "tuiten" (buiten) noemt. Oeps!

En dan wordt ik gebeld... "AH!" roept Luca terwijl hij dwingend naar de telefoon wijst. Zijn ogen worden groot, zijn wenkbrauwen gaan omhoog, en zijn kin gaat ongeduldig naar beneden. "AH AH!!!" en ja hoor, Luca begint luid te gillen waardoor ik mezelf nauwelijks meer versta. Op het consultatiebureau adviseerden ze het gegil te negeren of Luca af te leiden, maar dat valt niet mee als je aan het bellen bent. Gelukkig heeft Luca steeds meer alternatieven voor het gillen. Zo zei hij laatst: "ma-mmmmaaaa" op een toon van: "wat ben jij flauw zeg!"

"Toetah" "Toetah" roept Luca even later vanuit zijn eetstoel. Hij wijst ongeduldig naar de koelkast en kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen.
"Nee, eerst je bordje leeg eten, dan mag je toetje" zeg ik.
"Ah! Ah!" zegt hij weer, en doet dan braaf zijn mondje open. Als Luca zijn laatste hap broccoli heeft doorgeslikt, zeg hij ineens: "Yet!" Verbaasd kijk ik hem aan, en dan balt ie zijn beide vuistjes, spant al zijn spieren aan en zegt: "YEAH!" "YET!"
Als dat geen Lucaiaans voor ´Yes!´ is... Dat moet hij van het vijfjarige zoontje van de gastouder geleerd hebben. Zijn grote idool, die hem ook heeft geleerd te brommen als hij met een autootje speelt, en zijn wijsvinger op te steken als hij iemand begroet.

Na het "tatatoetoe" (tandenpoetsen) en alle gebruikelijke naar-bed-breng-rituelen, trekt hij het lakentje over zijn hoofd terwijl ik zijn dekentje over hem heen leg. "Kiekeboe!" roep ik als hij het lakentje naar beneden doet, en hij grijnst van oor tot oor. "Slaap lekker, Luca" zeg ik en loop met een minstens even grote grijns zijn kamer uit.