Hippe mama club - Brabbeltaal

“Wahwahwahwahwah” klinkt het zacht door de babyfoon. Jeetje, Luca ligt nog geen half uur op bed en is nu alweer wakker… “Hajajajaja” klinkt het steeds luider. Ik vouw nog even snel het restje van de was op, en bedenk me dat ‘in alle rust een blog schrijven’ er niet meer inzit vandaag. “JAAJAAWAAAJAAJAA!”, zegt Luca nu luid klagend.

“Jaja, ik kom al!” zeg ik terwijl ik zijn kamer in loop, en ik merk dat ik stiekem toch best wel blij ben dat hij weer wakker is. En daar ligt ie hoor. Op zijn buik boven op de deken, wild trappelend met zijn beentjes terwijl zijn handjes halverwege de spijlen van het voeteneind van zijn bed hangen. Wat wordt hij toch al groot. Gisteren trof ik hem aan met één beentje helemaal door de spijlen van zijn bed. En eergisteren zat hij met zijn voetje vast tussen de spijlen aan het hoofdeinde. Naast zijn hoofdje…

Behalve het – slaapzak of geen slaapzak – steeds fanatieker ontdekken van zijn lenigheid en bewegingsmogelijkheden, is onze zoon ook iets anders aan het ontdekken wat hij met zijn lichaampje kan. Vroeg ik me eerst nog bezorgd af of Luca soms één van mijn – door zijn grijpgrage handjes uitgetrokken – haren in zijn keel had gekregen, al gauw begreep ik dat zijn gekke mond- en tongbewegingen een heel ander doel hadden. Want ineens kwam er een ‘wha’ uit zijn wijd opengesperde mondje. Trots herhaalde hij dit geluidje, en iedere keer als het lukte ging het ietsje harder “whawhawh…wh…whaWHAWHA!”. Tot zijn gebrabbel weer overging in geluidloos luchthappen. Geweldig om te zien!

Inmiddels brabbelt Luca op ieder momentje van de dag. Als hij wakker wordt, tijdens het badje, als hij in de box ligt, in het stoeltje, op schoot, als mijn borst ‘leeg’ is, en zelfs tijdens het fruithapje. En door al dat oefenen komen er steeds meer klanken bij. Bleef het in het begin nog bij ‘whawhawha’ en ‘jahjahjah’, inmiddels kan hij ook ‘wakajatawa’ of zoiets. En bij iedere nieuwe medeklinker ben ik weer een beetje meer verwonderd. Maar vanmorgen, tijdens het fruithapje, was ik pas écht blij. Tussen twee happen door zei Luca namelijk: “majakawaja”. Jaja, ik hoorde het echt: een ‘ma’! Dus nu wacht ik vol spanning op nog een ‘ma’. Of een ‘mama’. Of gewoon ‘mamamamama’ (ook goed). Want geloof me, als hij dát gaat zeggen, sta ik de komende tijd metéén naast zijn bedje als hij wakker wordt en me roept!

Deze blog is eerder verschenen op www.hippemamaclub.nl

Hippe mama club - Goed voor de weerstand

“Luca, nee!” zeggen mijn man en ik in koor. We zitten samen te eten als onze zes maanden oude zoon met zijn handjes tegen een plantenbak op klimt. Luca kijkt verrast om, en terwijl zijn oogjes beginnen te twinkelen verschijnt er een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Gelukkig kan mijn man zijn gezicht in plooi houden en nog een keer ‘nee’ zeggen, maar ik schiet als vanzelf in de lach om zijn verwachtingsvolle gezichtje.

Het wezentje dat een half jaar geleden nog enkel sliep, rondkeek en dronk, is uitgegroeid tot een snel-tijgerende baby met de onweerstaanbare behoefte om alles in zijn mond te stoppen. En met alles bedoel ik ook echt álles. Zo blijkt de vloer erg lik-baar te zijn, kruipt hij buiten het liefst van zijn speelkleedje af om gras en bloemetjes te plukken (en in zijn mond te stoppen), en vindt hij het heerlijk om aan het wiel van de kinderwagen te likken. Als de zwangerschapskilo’s er al niet afvliegen van de borstvoeding, dan wel van het achter mijn zoon aan rennen als hij uit de box mag. “Luca, nee” en “Neeeee, Luca!!” klinkt dan ook steeds vaker door het huis.

Ongeveer een week nadat Luca het tijgeren had ontdekt, waren we op vakantie in de Ardennen. Het was bloedheet, en in de schaduw aan het meer was het dan ook een stuk aangenamer dan binnen. Maar aangezien onze zoon zijn nieuwe hobby maar al te graag wilde uitoefenen, gingen we regelmatig met hem naar binnen zodat hij wat meer bewegingsvrijheid had. Zo ook toen mijn man pannenkoeken ging bakken en tegelijk wel zou oppassen. Wat een luxe! Ik had net gedweild en had de emmer sop bij de deur te laten staan, zodat ik lekker met mijn blote voeten door het koele gras kon banjeren. Heerlijk! Met een glas koud water en een stapel magazines over de omgeving in mijn handen, luisterde ik tevreden naar het vrolijke gekraai van Luca dat steeds duidelijker boven het gesis van boter uitkwam. Dat klonk goed. Tot ik bedacht dat ik een pen vergeten was, en dus weer even naar binnen moest…

Eerst zag ik het straaltje water dat naar buiten sijpelde. Een seconde later de onderkant van de emmer met sop. En toen het uitzinnig blije gezichtje van Luca die kraaiend van plezier in een enorme plas sop lag te spetteren. Het enige wat ik kon uitbrengen was de naam van mijn man, en die kon niets anders uitbrengen dan: “Oh… oh… oh……” Zelfs mijn inmiddels vertrouwde mantra “is goed voor de weerstand” hielp in deze situatie niet. Maar toch… toen ik Luca’s gezichtje zag, die nóg blijer werd toen hij papa en mama opmerkte, kon ik een enorme grijns niet onderdrukken. Hoe moet ik deze jongen nou ooit gaan opvoeden?

De blog is eerder verschenen op www.hippemamaclub.nl